bu bir reel insanların parayı sevilmiş olduğu evrensel olarak kabul edilmiştir. Onlara parayı gösterirseniz, çoğu zaman sigarayı bırakmak, egzersiz yapmak yahut ilaçlarını kullanmak benzer biçimde istediğinizi yapma olasılıkları daha yüksektir.
Pandemi esnasında aşılar laboratuvarlardan çıkmaya başladığında, hükümetler şunu merak etmeye başladı: Olası olmasıyla birlikte oldukça insanı Covid-19’a karşı aşı olmaya iyi mi teşvik edebiliriz? Ülkeler karmakarışık yaklaşımlar denediler: Sıkı halk sağlığı mesajları yayınladılar, ulaşılması zor topluluklarla ilgilendiler, ünlülerin aşıları tıkamasını sağladılar ve onları mecburi hale getirdiler.
Sadece siyaset yapıcılar ve akademisyenler tartışmalı başka bir yaklaşım da önerdiler: Niçin insanlara nakit para öneri etmiyorsunuz? Bu, çetrefilli bir tartışmayı tekrar alevlendirdi.
Faydacı olanlar, daha çok insan aşılanırsa, amme yararının öteki bütün zararlardan daha ağır bastığını söylüyor. Sadece insanlara bir iyilik yapmaları için para öneri etmenin onları o şeyi meydana getirmeye ikna edeceğinin garantisi yoktur; İsrailli lise öğrencileriyle 2000 senesinde meydana getirilen bir inceleme, muayyen bir günde hayır işleri için para toplamaları için kendilerine ufak bir komisyon ödendiğinde, komisyon kazanan grubun aslen asla ödeme yapılmayan gruptan daha azca komisyon topladığını buldu – bu, parasal teşviklerin zararı olan bulunduğunu düşündürüyor. iyilik yapma dürtüsü üstündeki tesiri.
Büyük bir kaygı, nakit teşvik programlarının istenmeyen uzun vadeli neticeleri olabileceğidir. İnsanlara halka aleni bir iyilik yapmaları için para öneri etmek, gelecekte aynı şeyi ücretsiz bir şekilde yapma isteklerini azaltabilir. Güvensizliği de tetikleyebilir. Kan bağışı yahut öteki halk sağlığı müdahalelerinin aksine, aşılar bölücüdür. Araştırmalar, ücretli klinik deneylerde insanların daha yüksek ödemeleri daha büyük riskle ilişkilendirdiğini göstermiştir. İnsanlara aşı yaptırmaları için ödeme yapmak – daha ilkin ücretsiz bir şekilde yapıldığında – alakalı riskleri abartmalarına niçin olabilir.
En son, ahlaki belirsizdir. Etikçiler, parasal bir ödülün, pandemi esnasında işini yitirmiş, nakit sıkıntısı çeken bekar bir anne-baba için, basit bir halde çalışan bir orta derslik insan için aynı idrak etme gelmediğini savunuyorlar. Tek anne-baba makul bir halde reddedemeyeceğinden, parayı öneri etmek bir tür zorlama yahut sömürü olarak görülebilir. “Arkaya dayalı bir tabanca işe yarıyor fakat kullanmalı mıyız?” Washington Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde profesör olan Nancy Jecker diyor.
Sadece dergide gösterilen yeni bir makalede Tabiataraştırmacılar Florian Schneider, Pol Campos-Mercade, Armando Meier ve ötekiler bu endişeleri ele aldı.
2021’de Meier ve meslektaşları, finansal teşviklerin aşı alımını artırıp artırmadığını görmek için randomize bir emek harcama yürüttü. dergisinde yayımladıkları çalışmada, Bilim Ekim 2021’de Meier ve ortak yazarları İsveç’te 8.000’den fazla kişiyi işe aldı ve bunların bir bölümüne önümüzdeki 30 gün içerisinde aşı olmaları için 24 dolar öneri ederken, diğerlerine hiç bir öneri verilmedi. Araştırmacılar, nakit teşviğinin aşı olan kişilerin oranını ortalama yüzde 4 oranında artırdığını buldu. Yaş, ırk, etnik orijin, öğrenim yahut gelir faktörleri hesaba katıldığında bu rakam mühim seviyede değişmedi. Pandemi esnasında meydana getirilen öteki araştırmalar da finansal teşviklerin müessir bulunduğunu buldu.
Add Comment